Do 23 sierpnia w Pawilonie Miesa van der Rohe w Barcelonie można doświadczyć instalacji architektoniczno-dźwiękowej Katarzyny Krakowiak, której kuratorami są Ivan Blasii (Fundació Mies van der Rohe) i Marcin Szczelina (Architecture Snob).
„Prace nad projektem rozpoczęliśmy w zeszłym roku, kiedy świat jeszcze nie słyszał o pandemii. Projekt miał nawiązywać do takich koncepcji jak kolekcjonowanie architektury, ale w momencie, gdy świat zatrzymał się na skutek pandemii koronawirusa, postanowiliśmy odnieść się bezpośrednio do aktualnej sytuacji, a tym samym kondycji współczesnej architektury. Wszechobecna niepewność dotyka również dziedziny, jaką jest architektura, zarówno w jej społecznym, jak i fizycznym wymiarze. Dlatego tak ważne jest, aby na nowo zdefiniować nasze podejście do otaczającego nas świata i odpowiedzialności za niego.” – mówi Marcin Szczelina, kurator projektu.
Katarzyna Krakowiak przekształciła Pawilon w przestrzeń badań nad językiem architektury i architekturą języka. Polifoniczna kompozycja powstała z nadesłanych, w ramach otwartego naboru słów, które będą użyte w celu znalezienia wspólnego mianownika, podstawy dającej początek nowej strukturze. Słowa codzienne, poważne i urzekająco piękne, wypowiadane w czternastu różnych językach, m.in. polskim, chińskim, hebrajskim, japońskim, włoskim, angielskim, hiszpańskim, rosyjskim, stały się kanwą do stworzenia polifonicznej kompozycji. Melodii, która stanowi odpowiedź na pytanie o obecny stan globalnej wspólnoty i możliwości jej przetrwania.
Czy istnieje słowo, które jest dla nas na tyle ważne, że chcemy ocalić je dla przyszłości? Jakie słowo dodalibyśmy do polifonicznej symfonii wielu głosów z całego świata? Za jakie słowo chcemy wziąć odpowiedzialność? Jakie słowo wprowadzilibyśmy do miejsca, w którym łączą się różne języki i stykają się odmienne kultury? Te pytania Krakowiak postawiła w momencie, w którym świat zatrzymał się z powodu pandemii. Artystka nawołuje, by nie odkładać życia na później, bo czas, „w którym to wszystko się skończy”, nie nadejdzie. Nasze losy to ciągłość, więc koniec pandemii nie przywróci nam tego, co już minęło.
